'Levend water creëert notarisproblemen.' Met dat zinnetje over het wee dat de geregeld overstromende Maas de oeverdorpen en hun boerenhoeven bezorgd heeft, laat de journalistauteur Johan Struye (1942) zich in de kaart kijken. Sedert jaren schrijft hij met een zeer eigen stijl over het menselijk lotgeval, zoals de geschiedenis en de eigen tijd dat in het Vlaamse landschap hebben bewerkstelligd. Gaandeweg heeft hij daarbij een geheel nieuwe benadering gevonden om met een taaiparfum waarin oude notarisboeken als het ware nageuren, huizen, dorpen of steden te bekijken als uitstulpsels van werk, proletarische vernuftigheid en al het andere waarmee de mensen altijd geprobeerd hebben de dagen, de seizoenen en het leven te overwinnen.

Als Struye in het Jaar van het Dorp dat dorp gaat bekijken, blijft hij niet te lang stilstaan bij de 'oude linde'. Hij weet dat schilderachtigheid meestal een weemoedige leugen is, en zoekt dus liever, vaak met een meewarige en ironische humor, naar hoe de mensen het daar allemaal georganiseerd hebben. Hij metselt zijn hoofdstukken met stenen van levend vlees, en het is alsof hij ons wil doen voelen, wat er toch allemaal voor gedaan moest worden om in het laagland te kunnen leven en zalig te worden. Zo heeft hij zijn paar dozijn uitgekozen: specifiek Vlaamse leefgemeenschappen die zich trachten te beschermen tegen iets dat erbuiten gebeurt.

De Zonhovense mijnwerker, de Horebeekse protestant, de Boomse steenbakker, de onbegrepen Daensist van Appelterre, de nucleair omsingelde Doelenaar, de abdij-horige van Averbode, of de in een cultureel scharnier draaiende dorpeling op de taalgrens. Dit is geen folklore-boek. Evenmin een toeristisch boek. In deze bladzijden worden de Vlaamse mensen en hun gedoe niet zomaar met een verbaasde glimlach bemind, opdat de schrijver ontslagen worde van een sociale stellingname. De auteur wéét dat onze voorvaderen van het platteland veel uit zichzelf kenden, dat juister was en gelukkiger maakte dan wat wij tegenwoordig allemaal proberen om ons bestaan in te richten en te versieren. Dit boek is een groot, vertroostend huldedicht aan de werkmansernst waarmee in alle eeuwen de Vlaamse huishoudens werden bestierd en in stand gehouden.