In de 19de eeuw sloot de architectuur van de schoolgebouwen van het openbaar onderwijs aan bij de moderniteit. Wetenschap en techniek werden ervaren als essentiële elementen voor de ontvoogding van de mens. De architectuur van de scholen van het vrij onderwijs steunde eerder op traditionele waarden. Ze zocht inspiratie in de ruime bouwstijlenwaaier van godsdienstige gebouwen. Deze twee tendenzen hebben echter een gemeenschappelijk kenmerk: heel dikwijls vertoont het schoolgebouw, als symbool van overheidsmacht, te veel verwantschap met een kazerne.

Na de tweede wereldoorlog gaat de school veel meer op in het landschap. Ze wordt functioneel, aantrekkelijk en zelfs comfortabel, vanuit de zorg voor het scheppen van een ruimte waarin het kind tot volle ontplooiing kan komen.