Mij werd gevraagd „Halle in oude prentkaarten” van een voorwoord te voorzien. Graag gedaan... alhoewel ik toch enig bezwaar moet opperen.

Ik heb de respectabele leeftijd nog niet bereikt om als kroongetuige over alles en nog wat te kunnen meepraten... en veel van wat in dit album wordt getoond en beschreven is derhalve ook voor mij een revelatie. Ik neem gerust aan dat een „vieil-lard a la barbe fleurie” wellicht pertinenter en met meer accuratesse dan ik, zou kunnen beamen en bevestigen wat in de volgende bladzijden „den lezer wordt konde gedaan”. Neem deze „pointe” of' archaïsche uitdrukking gerust met het nodige korreltje zout... Ze is er opzettelijk bijgesleurd omdat ze terugwijst naar die tijden van voorheen toen een oudere generatie het voor het zeggen had.

„Halle in oude prentkaarten”...! Een heel programma met de nodige beperkingen nochtans. Men zou kunnen teruggrijpen naar duistere perkamenten en folianten, naar oude kaarten en plattegronden, naar tekeningen en etsen. Wc weten dat er dan willens nillens, fantasie en verbeeldingskracht bij te pas komen, met bijvoegingen en weglatingen allerhande... In hoofdzaak krijgen we hier fotografische documenten waar het critisch en niet sparend noch ontziend camera-oog, voor natuurgetrouwe weergave zorgt en onkreukbare en onweerlegbare getuigenis aflegt. We zullen wellicht eventjes monkel-glimlachen bij het zien van vele dezer kiekjes, vooral als we de vergelijking doortrekken met wat nu is. Vergeten we echter niet dat hoogst waarschijnlijk een gelijkaardige vertederde en goedspeelse ironie onze nakomelingen zal bezielen als ze kiekjes uit de huidige periode zullen te beoordelen krijgen en „Vadertje Tijd” de grens van aanvoelen en begrip zal verlegd hebben.

Ik wens de uitgevers veel succes met hun prijzenswaardig initiatief.


On m’a demande de préfacer „liai en cartes postales anciennes”. Je m’exécute bien volontiers ...avec toutes les précautions d’usage.

Je n’ai pas encore atteint l’âge vénérable qui m’avrait permis d’être le témoin de ce qui suit: bien des images de cet album sont pour moi-même une révélation. Je conviens humblement qu’un „vieillard à la barbe fleurie” confirmerait avec plus de pertinence et davantage de précision ce qui, ici, est „porté à la connaissance du lecteur”, formule archaïque que je vous invite à accepter avec le „grain de sel” qui s’impose. Je l’utilise à dessein parce qu’elle fleure bon ce temps jadis où une autre génération en faisait usage.

„liai en cartes postales anciennes”. Tout un programme auquel il convient d’apporter quelques restrictions. On aurait pu se référer à d’obscurs parchemins, à des cartes et plans anciens, à des gravures, à des croquis. Qu’on le veuille, ou non, c’était ouvrir la porte à la fantaisie et l’imagination, sources d’improvisations et d’oublis de toutes especes. On nous présente ici, exclusivement, des documents photographiques. C’est dire que l’oeil critique et impitoyable de l’objectif nous livre un témoignage fidèle et, partant, irréfutable.

Sans doute sourirons-nous avec condescendance à la vue de ces images surannées, particulièrement si nous entreprenons de comparer les sites évoqués avec leur aspect d’aujourd’hui. Ne perdons pas de vue, toutefois, que nos descendants considéreront demain, avec la meme ironie attendrie, le décor de notre vie actuelle. Ceci n’est pas une image figée de notre univers quotidien d’il y a 75 ans, mais bien un regard en arrière qui couvre, brusquement, trois quarts de siècle, ce qui signifie: évolution, adaptation, expansion. Bien des choses, en somme!

Je souhaite aux éditeurs tout le succès que mérite leur précieuse initiative.