Heeft het nog zin om iets te schrijven over Heist, na alles dat onze goede vriend lic. Maurits Coornaert heeft gepubliceerd in zijn turf van bij de vijfhonderd bladzijden: ,,Heist en de Eiesluis”?

Wij hebben het ons met schroom afgevraagd, toen Jean-Pierre Braems ons kwam opzoeken met zijn duizend kaarten als uit het sprookje van Duizend en één Nacht. En mochten wij wel schrijven over Heist? We hebben ons zelf de toelating gegeven, omdat we éénachtste Heists bloed in onze aderen voelden tintelen. Onze grootvader langs moederszijde, Jan Neyts, was immers van Heist. Hij was zelfs ,,an ’t gemeente". Wat hij daarjuist deed weet ik niet. Als we het hem vroegen antwoorde hij steevast: ,,’k zien an 't stad". Dat scheen toen voldoende te zijn en dat vonden wij dus ook voldoende.

Wij hebben die kaarten van Jean-Pierre Braems en de foto’s van Cyriel van Torre lang bekeken. Vooral die kaarten... We hebben ze bekeken en vergeleken en... we zijn ook indiscreet geweest. Onbeleefd zelfs! Op school hebben we immers geleerd, dat het briefgeheim wordt gewaarborgd door de grondwet en dat wie toch leest wat de één aan de ander schrijft een „onbeleefderik” is...

Tja, we konden het niet laten...

Hoe meer we lazen dat het schoon weer was te Heist, dat het slecht weer was te Heist, dat mevrouw Serruys aan mevrouw Wante „95 cm groeve krinkel, één meter slekhuis en een chemin chrysamthème” moest zenden, of dat ze in dit of dat café nog eens duizend sigaren nodig hadden, dat Céline om half vier aan de kioske zou wachten en nog veel meer zakelijke, meteorologische en amoureuze boodschappen, hoe meer ons hart ging kloppen voor de mensen te Heist.