Toen wij vorig jaar in Passage 44 de tentoonstelling ’Muntautomaten’ voorstelden hadden wij de gelegenheid het publiek in contact te brengen met een bijzonder soort verzameling en verzamelaars; deze tentoonstelling vormde een primeur voor ons land in die mate dat nog nooit een dergelijk ensemble in éénzelfde ruimte was bijeengebracht (wat op zichzelf reeds uitzonderlijk was), maar ook door het feit dat de muntautomaten en het verzamelen ervan hierdoor als het ware hun geloofsbrieven hadden verworven.

„Treintjes van toen” is op vele punten vergelijkbaar met de voornoemde expositie. Het Gemeentekrediet is er ook nu in geslaagd een reuze aantal stukken bijeen te brengen; stukken afkomstig uit de meest prestigieuze verzamelingen, waarvan alleen al de vermelding bij de ’ingewijden’ enthousiaste reacties uitlokte. Verder in dit boek kan men trouwens de getuigenis vinden van één onder hen, met name Graaf Antonio Giansanti-Coluzzi, en kan men lezen hoe deze dan toch wel bijzondere verzameling is ontstaan.

De speelgoedtrein heeft immers, veel vroeger nog dan het geval was met de muntautomaten, zijn plaats gevonden tussen de algemeen aanvaarde kunstwaarden, zowel op het esthetische en technische vlak als op het historische, als getuige van een sociale en economische revolutie. Sedert meer dan een eeuw hebben de speelgoedtreintjes deel uitgemaakt van het leven van miljoenen kinderen, die op de vooravond van het Sinterklaasfeest met een angstig gevoel van onzekerheid naar bed trokken en droomden eindelijk in het bezit te komen van één van die prachtige stellen, waarvan de namen ons nog in de oren klinken: Marklin, JEP. Hornby. Gils. enz.

Wat voor enkelen gestart was als een aangename hobby is ondertussen uitgegroeid tot een ware rage: zoals Parijs. Londen. New York. Zürich het Mekka geworden zijn voor de verhandeling van de produkten van de Schone Kunsten, zo ook bezit de speelgoedtrein zijn beurzen en grote centra (o.a. Colmar) waar verzamelaars elkaar ontmoeten, ruilen, verkopen en aankopen.