Mijn vriendschapsrelatie met Uic Van Frachen gaat terug tot een paar jaren na kl.O. II.

Ik was met name na mijn studententijd actief geworden in de Boeren-jeugd (later KLJ) uan mijn dorp en van het gewest Asse. Men had daar nood aan iemand die zich zou bezighouden met de permanente vorming van jeugdigen inzake spreken, zingen, toneel, sport. Men noemde dat "ontspanning".

Dat was een zware klus en op aanraden van Jan Uan Hove, de toenmalige gewestleider, nam ik contact op met l/ictor, die aanvaardde een aantal belangstellende jongeren geregeld te begeleiden om het l/laamse lied te zingen en te verspreiden. UJij waren altijd zeer welkom bij hem thuis in Mollem. Dok trad hij verschillende malen op bij vieringen en toneelavonden met eigen repertorium.

Toen door de nationale leiding een intergewestelijk zangtornooi werd georganiseerd te Leuven, was de zangclub van het gewest Asse erbij .. . . wij wonnen, in hoge mate dank zij onze dirigent.

Daarna verhuisde hij uit Mollem en onze contacten werden schaars, zeer schaars. Ik verloor hem echter niet uit het oog en volgde zijn opgang in de muziekwereld. Ik vond hem terug in de bestuurscommissie van de muziekacademie van Asse, nu twaalf jaar geleden als vertegenwoordiger van de gemeente Hekelgem (Affligem). Uan jongsaf was hij een vurig bewonderaar van August De Boeck over wie hij tientallen anecdotes kon vertellen en wiens werk hij met ongekende geestdrift ten gehore bracht.

Victor is een geboren verteller.
In de omgangstaal gebruikt hij ontelbare sappige Brabantse gezegden en weet zijn toehoorders met allerlei kwinkslagen te boeien. Humor is het kruim van het leven.

Ik onthoud mij bij dit korte stukje commentaar bij het werk van Uic Uan Frachen. Ik voel mij daartoe niet geroepen. Maar een veelzijdig [...]