Als men bij het kaartspel een "dusdanig spel in handen krijgt dat men zeker is te winnen" kan men in het Brussels de tegenspeler ontmoedigen met de mededeling: ge muig no a schuunmeike schraaive.

Ik wou dat ik mijn eigen schoonmoeder nog kon schrijven om haar vragen te stellen over de vele kleurrijke zegswijzen waarmee haar conversatie doorspekt was. Maar we kunnen haar niet meer ondervragen, we kunnen niet meer naar haar luisteren, en we hebben er thuis enorm spijt van dat we niet geregeld naar de pen gegrepen hebben om het allemaal op te schrijven.

Gelukkig zijn er mensen die dat wel doen, die kunnen luisteren, niet alleen naar wat de mensen zeggen, maar ook naar hoe ze het uitdrukken, die gevoelig zijn voor wat apart is, anders dan het banale, alledaagse taalgebruik, die op de koop toe het geduld opbrengen om jarenlang met een notitieboekje en een potlood in hun zak rondlopend, alles te noteren wat verdient bewaard te worden, die , uiteindelijk, bereid zijn om het verzamelde materiaal te ordenen, van kommentaar te voorzien en persklaar te maken.

Het is een eerste , maar zeker niet de enige verdienste van "Eie ma vast ?" dat dit werk onze kennis van het Brussels dialect aanzienlijk verrijkt: een deel van wat in dit boek staat is immers nog springlevend. Andere opgetekende woorden, woordbetekenissen en uitdrukkingen worden echter nog maar weinig gebruikt of zijn reeds voor velen onbekend. Het publiceren van dit materiaal is dan ook in zeker zin een reddingsoperatie. Het kan nog meer dan een reddingsoperatie worden als de lezers beseffen dat de woorden en uitdrukkingen die in dit boek bijeengebracht zijn niet noodzakelijk voorbeelden zijn van een taalgebruik dat tot het verleden behoort of dat aan het verdwijnen is .

Niemand betwist nog dat een steeds betere kennis van de standaardtaal een noodzaak is; niemand wil nog terugkeren naar de situatie waarin het "kleine volk" alléén dialect sprak (plus eventueel een beetje gebroken Frans), maar als men in onze steden en dorpen dialect blijft spreken - en dat zal nog wel een hele tijd het geval zijn - dan is er geen enkele reden om het dialect tot een arme, kleurloze versie van de standaardtaal te laten verschrompelen. In die zin is de toenemende belangstelling voor de dialecten die we nu op vele plaatsen kunnen vaststellen een goede zaak. Het zou ons verheugen als dit boek verouderde of wegkwijnende uitdrukkingen nieuw leven kon inblazen !

De grootste verdienste van "Eie ma vast ?" is echter dat het een plezierig boek is. Je moet al een verstokte pezewever zijn om niet zachtjes te glimlachen en soms in een onweerstaanbare lach te schieten bij het lezen van het vele sappige dat hier bijeengebracht is.

Ik moge daarom eindigen met de volgende raad: leg dit boek op uw salontafel of op uw nachtkastje (of op beide plaatsen) en aarzel niet om er een paar bladzijden in te lezen als het tv-programma te dom, de film te bloederig of het nieuws te triestig is. Dan kun je, zoals de Engelsen zeggen, "put your troubles into your bag (stop je zorgen in je tas) and smile, smile, smile...