De periode van ontginning van steenkolen in Limburg, 1917-1992, is voor een belangrijke groep in de Limburgse bevolking een wezenlijk deel in de ontwikkeling van haar identiteit.

De sporen in het landschap en de alomtegenwoordige erfenis van monumentale gebouwen en cités, met een grootse infrastructuur voor het sociale leven voor haar bewoners, zijn blijvende getuigen van het vroegere mijn-gebeuren. De levendige getuigenissen van de mensen: Limburgers, Belgen uit andere streken, immigranten, boven- en ondergrondse mijnwerkers, vrouwen en kinderen van mijnwerkers... ze vertellen een eigen verhaal. De mijn stond centraal in hun individuele levensloop en in hun sociaal leven.

Mijnwerkers vertellen over de werkomstandigheden in de mijn en over de levensomstandigheden van hun familie. Zij brengen een relaas van het sociale en culturele gebeuren in de omgeving van de mijn. Hieruit groeit een totaalbeeld over mensen en dingen in de Limburgse mijnstreek.

Met de werkvloer als uitgangspunt wordt hier een brok sociale geschiedenis geschreven van de mijnen: de ontwikkeling van werknemersorganisaties, de in allerlei conflictsituaties moeizaam verworven sociale vooruitgang, de menselijke en familiale drama’s ten gevolge van arbeidsongevallen. Het werk in de mijn was immers niet alleen zwaar, het was dikwijls ook zeer gevaarlijk. Uit dit alles groeide een solidariteit over de nationaliteiten en culturen heen.

Het initiatief van het Sociaal Steunfonds Mijnwerkers vzw om het wel en wee van deze leefgemeenschap in dit mooie boek te laten beschrijven, steunend op uitgebreid universitair wetenschappelijk onderzoek, verdient alle lof.

Het werk moge een blijk van grote waardering en een eerbetoon blijven aan de talloze mijnwerkers en hun familie, van alle mogelijke afkomst, die samen een belangrijk stuk van de geschiedenis van de twintigste eeuw in Limburg hebben gemaakt.