Bij benadering valt het niet te schatten hoeveel duizenden kiekjes en honderden meters film er jaarlijks over een typisch Brugs hoekje, plein of monument worden ontwikkeld. Een fotoalbum, diaver-zameling of een filmband over Brugge te bezitten, lijkt nu een doodgewone zaak. Nochtans is de tijd niet zo veraf, dat enkel bevoorrechte eigenaars van veel minder gesofistikeerde toestellen, een blijvende impressie van Brugge konden overhouden.

Gelukkig bestonden er toen de prentkaarten van iedere hoek, plein, straat en monument van welhaast iedere stad of dorp, die gretige kopers vonden in bezoekers, maar ook in bewoners.

Een verzamelaar van deze prentkaarten is onze stadsgenoot Jaak Rau, die met oneindig veel geduld en járen volgehouden opzoekingswerk de trotse bezitter is van een unieke collectie. Door het prijzenswaardig initiatief om hieraan een boekje te wijden, zal onze generatie en het nageslacht zich steeds een idee kunnen vormen over hoe de stad er anno 1900 ongeveer moet hebben uitgezien. Men zal zich een goed beeld kunnen vormen van het toenmalige rijke volksleven, de evolutie van het gebouwenpatrimonium en van de eigen tijdsgebonden sfeer, die zeker zal uitstralen uit menig straattoneeltje.

De totale wijziging van het straatbeeld zal als een opgemerkt feit worden herkend. De stoot- en boerenkarren, tramlijnen, aubettes en straatkeien hebben inderdaad stilaan, maar later in versneld tempo, de plaats moeten ruimen voor de totale verovering van de stad door het gemotoriseerd verkeer, met daaraan verbonden de aanpassing van de wegbedekking en het straatmeubilair.

Ongetwijfeld zal bij menigeen die het boek zal doorbladeren, een zeker heimwee ontstaan naar de tijd toen men nog rustig een praatje kon slaan op straat of plein, zonder zich te hoeven te bekommeren over aanrukkend verkeer. De straat vormde de ontmoetingsplaats bij uitstek.

Men zal erover verwonderd staan dat, alhoewel Brugge bijna intact uit de beide wereldoorlogen is gekomen, er zich toch nog zoveel ingrijpende wijzigingen hebben voorgedaan. Wie herinnert zich niet ’t Zand, waar het verdwenen stationsgebouw heeft gestaan en de spoorlijnen liepen, waar ook de dampende en puffende stoommachines halt hielden en wachtten op een nieuw vertrek?

Moge dit boekje een kostbare relikwie worden voor al diegenen die iets van de jongste historie van Brugge willen opsteken en moge het tevens het folklore-museum in zakformaat zijn, waarin iedere stadsbewoner even kommerloos kan rondkuieren.