In 1862-1863 verscheen het Parochieboek van Iseghem, geschreven door kan. G.F. Tanghe, de verbetering en aanvulling van zijn in 1852 gepubliceerde Geschiedenis van Iseghem. Sedertdien is geen algemene geschiedenis van Izegem meer verschenen. Wel publiceerden Jozef Geldhof en Pieter Declercq vooral in de járen 1950 bijzonder veel in het Izegemse weekblad De Mandelbode. Wel werd het Parochieboek van Tanghe in 1975 heruitgegeven.

Hoog tijd dus om een nieuwe geschiedenis van Izegem te schrijven, niet alleen met de overbrugging van meer dan een eeuw, maar ook met aandacht voor heel wat nieuwe inzichten. Niemand nam echter het initiatief, ook niet toen in 1980 d.m.v. talrijke manifestaties «900 jaar Izegem» — wat sedertdien foutief bleek te zijn — werd gevierd. Mijn vraag aan Antoon Vandromme, in februari 1982, waarom de heemkundige kring Ten Mandere het niet deed, was eigenlijk retorisch. Toch waren het geen woorden in de wind en kwam ik in contact met Rafaël Verholle, de voorzitter van de kring. Veertien dagen later mocht ik in een bijzondere bestuursvergadering mijn opzet en eerste schema toelichten. Er werd besloten mijn initiatief volledig te steunen, en het werk drie jaar later uit te geven ter gelegenheid van het zilveren jubileum van Ten Mandere. Sommige bestuursleden namen het op zich, een of meer hoofdstukken te verzorgen. Zelf heb ik achteraf nog vijf andere auteurs bereid gevonden.

Hoe stelde ik me die geschiedenis van Izegem voor? Het werk moest wetenschappelijk zijn en toch geschreven voor een breed publiek. Het accent zou liggen op de 19e en 20e eeuw. De einddatum zou 1965 zijn, omdat Emelgem toen met Izegem fusioneerde, wat ook voor het voormalige Izegem een eindpunt betekende. Bovendien lagen de resterende járen te dichtbij. Wel zou de lijn in sommige hoofdstukken bondig doorgetrokken worden.

Om zeker niemand te misleiden: het gaat dus om de geschiedenis van Izegem zonder Emelgem en Kachtem. Waar verwarring mogelijk is, wordt enkele keren de term (klein-)Izegem gebruikt.