livres. lus. approuvés.
Bienvenue chez Bibliomania, le spécialiste en ligne du livre de seconde main
FR  •  NL
Panier
0
Auderghem en cartes postales anciennes / Oudergem in oude prentkaarten
Broché / 76 pages / édition de 1977
langue(s) : français, néerlandais
dimensions : 145 (h) x 202 (l) x 9 (ép) mm
poids : 215 grammes
Cet ouvrage n'est
pas disponible
actuellement sur
Bibliomania
Ce n'est qu'en 1862 que Auderghem fut appelée à présider à son propre destin. N'en déduisez point qu'avant cette émancipation, ses annales n'étaient que sous-chapitres de celles de Boitsfort dont elle constituait un hameau perdu dans la forêt. Malgré cette sujétion, elle peut se vanter d'avoir un passé bien à elle et qui éclipse celui de la localité qui la dirigeait administrativement.

Née dans une clairière de la grande sylve brabançonne, Auderghem plonge ses racines, ainsi qu'en témoignent de nombreux objets mis au jour, fort haut dans le temps jusqu'à l'aube de l'aventure humaine. Mais ce n'est qu'au moyen âge qu'elle vivra les chapitres les plus glorieux de son histoire. Quelle est la bourgade qui peut, comme elle, se vanter d'avoir vu fleurir sur son territoire deux des plus illustres monastères de l'ancien duché de Brabant?

Il y eut d'abord le premier couvent de dominicaines ouvert aux Pays-Bas et cela grâce aux largesses d'Aleyde, veuve du duc Henri III, d'où son nom de Val-Duchesse. Pour y être admises les demoiselles devaient faire la preuve d'un certain nombre de quartiers de noblesse. Comme tous les établissements religieux d'antan, Val-Duchesse connut le pillage, l'incendie criminel et mille et une autres calamités. L'occupation française de nos provinces amena la suppression de l'illustre maison en 1796. Il en demeure quelques bâtiments non dénués de beauté. L'autre fondation monastique, plus célèbre: Rouge-Cloître, fut établie en 1368.

Elle endura les mêmes souffrances que sa voisine et fut, comme elle, fermée définitivement par les Français. Si ce qui subsiste du premier moutier a retrouvé un peu de sa noblesse depuis que des organismes internationaux y tiennent leurs assises, Rouge-Cloître, lui, se contente de n'être qu'un havre de paix et de sérénité où il fait bon se reposer loin du tumulte de la grande ville. Cet effacement ne fait pas oublier le rayonnement qui était sien jadis. Que de richesses artistiques il renfermait! Et que dire de sa bibliothèque, de son scriptorium et de son atelier de reliure. Ses incunables et ses manuscrits à enluminures font l'orgueil de nos collections publiques et privées.

Rouge-Cloître était un haut-lieu de spiritualité et de culture. Que de chanoines illustres y oeuvrèrent et puis... un seul nom suffirait à assurer sa renommée, Hugues van der Goes, ce géant de notre peinture, qui vint y finir tristement ses jours.

Toutes ces réminiscences d'heures de gloire et de tragédie flottent dans l'air de Rouge-Cloître qui demeure un sanctuaire que dame Nature réserve par priorité aux peintres et aux poètes. Que de noms illustres dans nos annales artistiques sont allés planter leur chevalet en ces lieux ou y chercher l'inspiration. Mais il n'y a pas que Val-Duchesse et Rouge-Cloître. Auderghem garde pour la fine bouche, sa primitive église paroissiale, la chapelle Sainte-Anne, une pure merveille de l'art roman rural brabançon. Autre facette de son histoire: étant tout en vallonnements, le village séduisit fort tôt les familles fortunées qui s'y firent construire des maisons de campagne que, depuis quelques années, on efface une à une de la carte d'Auderghem. D'aucuns diront que nos descendants qualifieront notre époque de: période des destructions inconsidérées, à juste titre peut-être mais, comme dit le poète, si rien ne changeait, tout deviendrait monotone, même l'Histoire.


In 1862 werd Oudergem een zelfstandige gemeente. Dit betekent niet dat Oudergem geen verleden heeft. Integendeel, verscheidene ontdekkingen getuigen van oeroude nederzettingen. Dit is geen wonder, het Zoniën-woud was zowel in de prehistorie als later een bijzonder aantrekkingspunt. De mens kon er zich uitstekend verschansen en vond er bovendien de gewenste bestaansmiddelen.

Met de middeleeuwen kwam de roem. Oudergem werd de bakermat van twee belangrijke abdijen die een grote rol zouden spelen op geestelijk en politiek vlak. De abdij van Hertoginnedal kwam tot stand dank zij de vrijgevigheid van de weduwe van Hendrik III, hertog van Brabant. Helaas, de abdij werd vaak de prooi van krijgsbenden en, zoals in de meeste gevallen, bracht de Franse Revolutie de genadeslag toe. Gelukkig ontsnapte het hoofdgebouw aan de verwoesting. Het Rode-Klooster werd opgericht in 1368. Ook hier sloeg het noodlot toe maar toch konden enkele gebouwen de eeuwen, en vooral de vernielingsdrang van de mens, trotseren.

De gemeente Oudergem verwierf haar adelbrieven en ze kan er trots op zijn. De geschiedenis zorgde ervoor dat de naam nimmer zou verdwijnen.

Legendarische figuren, zoals Hugo van der Goes, wisten de prachtige omgeving naar juiste waarde te schatten. De middeleeuwse pracht en praal gingen teloor maar het verleden drukt nog steeds zijn stempel op deze eeuwenoude plaats. De sobere monniken en de levenslustige ridders ruimden de plaats voor eenvoudige wandelaars en dromende kunstenaars.

Ingevolge de uitbreiding van de grootstad zou het landelijk aspect van Oudergem verdwijnen, maar vooruitgang gaat nu eenmaal gepaard met dergelijke verliezen. Kenmerkend is zeker de tweede helft van de negentiende eeuw. Talrijke rijke burgers nemen de gelegenheid, en ook de prachtige omgeving, te baat, om grootse villa's en/of kastelen te bouwen.

Het wegennet wordt uitgebreid, straten en huizen worden uit de grond gestampt. Een nieuw tijdperk is aangebroken. De volkshuisjes verdwijnen een na een en maken plaats voor moderne gebouwen, maar het Zoniënwoud weet zijn rechten te handhaven, ten bate van de gehele bevolking. Oudergem heeft tijdig begrepen dat vooruitgang en natuurschoon niet kunnen gescheiden worden. Alles wordt dan ook in het werk gesteld om verleden en toekomst te bundelen. We zijn er ons van bewust dat het niet altijd een gemakkelijke opgave is, maar deze gemeente heeft het beslist gewonnen. De lezer zal in dit boekje vele hoekjes ontdekken die inmiddels verdwenen. Dit is een normaal verschijnsel in onze consumptiemaatschappij, maar toch zal hij kunnen genieten van een prachtige wandeling en met een beetje goede wil en veel verbeelding, kan hij stellig ons wandelpad opnieuw volgen. Het bezorgt hem zeker veel genoegen.
d'autres ouvrages de Robert Van den Haute
rechercher des articles similaires par catégorie
rechercher des articles similaires par thème: