Op een koude januarimorgen van het jaar 1955 bevindt een schare verwanten, collega's en vrienden zich in de abdijkerk van Park om de uitvaartmis bij te wonen van Professor Armand Thiéry. Vooraleer zijn lichaam aan de aarde wordt toevertrouwd, wijdt zijn collega Professor Louis De Raeymaeker, president van het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte te Leuven, aan hem een ultieme laudatio. Hij portretteert de afgestorvene zoals die zich de laatste jaren vertoonde: Sans doute, il vieillissait, mais paraissait toujours fort et solide. L 'attitude, le masque, la tête aux longs cheveux blancs bouclés, retombant sur les épaules, Ie regard fixé au loin dans Ie mystère, tout cela avait quelque chose d'hallucinant et de magnifique: nul qui l'apercevait ne pouvait en détourner les yeux. De overledene was blijkbaar een zonderling persoon, maar niettemin, zo betoogt de spreker, zeer geleerd en uiterst geëngageerd. Wie thans deze laudatio in haar geheel herleest, voelt de nood om deze mens beter te leren kennen.

Zoekend in geschriften en documenten, vragend aan wie hem nog heeft gekend, wandelend door Leuven, of elders speurend om er te bekijken wat aan hem herinnert, geraakt men spoedig in de ban van de complexe geest en de veelzijdige activiteiten van Professor Thiéry. Tegelijk ervaart de geïnteresseerde dadelijk zijn vele verdiensten en kwaliteiten. Hij valt van de ene verwondering in de andere, en dit noopt tot een poging om te begrijpen: het begin van een ontdekkingstocht binnen de realiteit van een [...]